วัตถุประสงค์ การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ    มีวัตถุประสงค์ที่สำคัญ   4    ประการ คือ 
                    1) เพื่อเปรียบเทียบคุณลักษณะทางจิตใจของประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาต่างกัน 
                    2) เพื่อเปรียบเทียบระดับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนาของประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาต่างกัน 
                    3) เพื่อเปรียบเทียบคุณลักษณะทางจิตใจของประชากรที่มีระดับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนาต่างกัน  และ 
                    4) เพื่อศึกษาว่าประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาต่างกัน และมีระดับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนาต่างกันมีคุณลักษณะทางจิตใจต่างกันหรือไม่ส่วนคุณลักษณะทางจิตใจที่นำมาศึกษา 
ครั้งนี้ ได้แก่ คุณลักษณะทางจิตใจด้านสุขภาพจิตด้านประสบการณ์ทางสังคมด้านความเชื่ออำนาจภายในตนเองด้านทัศนคติ 
ที่ดีต่อพฤติกรรมที่สังคมปรารถนา ด้านแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ด้านการมุ่งอนาคต และการควบคุมตนเอง 
                    วิธีดำเนินการวิจัย 
                     กลุ่มตัวอย่าง   ที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ ประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาสูงซึ่งเป็นหมู่บ้าน 
ที่ชนะการประกวดหมู่บ้านอาสาพัฒนาและป้องกันตนเองระดับจังหวัดและเป็นหมู่บ้านตามโครงการหมู่บ้านแผ่นดินธรรม 
แผ่นดินทอง และศึกษากลุ่มประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาต่ำซึ่งเป็นหมู่บ้านที่อยู่นอกโครงการพัฒนาทั้ง 2 กลุ่ม จำนวน 6 หมู่บ้าน ใน3 จังหวัดคือ สุรินทร์ บุรีรัมย์ และนครราชสีมา กลุ่มละ 180 คน รวมทั้งหมด 360 คน 
                    เครื่องมือที่ใช้   ในการวัดตัวแปรต่าง ๆ ในการวิจัยนี้มีด้วยกัน 3 ชุด  คือ  แบบสอบถามข้อมูลพื้นฐานของ 
ประชากร แบบสอบถามคุณลักษณะทางจิตใจของประชากรทั้ง 6 ด้าน และแบบสอบถามพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนา 
                    สำหรับการวิเคราะห์ข้อมูลนั้น ได้ทำการวิเคราะห์ทางสถิติหลายประเภทได้แก่ การวิเคราะห์ค่าทีวิเคราะห์ความ 
แปรปรวนทางเดียว  และวิเคราะห์ความแปร ปรวนสองทาง 
                    สรุปผล 
                        ผลการศึกษาพบว่า 1) ประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาสูงมีคุณลักษณะทางจิตใจทั้ง 6 ด้าน สูงกว่าประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาต่ำอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 2)ประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน 
ที่มีระดับการพัฒนาสูงมีระดับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนาสูงกว่าประชากรที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีระดับการพัฒนาต่ำ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3) ประชากรที่มีระดับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนาสูง มีคุณลักษณะทางจิตด้านต่าง ๆ   สูงกว่าประชากรที่มีระดับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนาต่ำ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01   ยกเว้นคุณลักษณะทางจิตด้าน 
สุขภาพจิต   4) จากผลการศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างระดับการพัฒนากับพฤติกรรมที่เอื้อต่อการพัฒนา พบว่า คุณลักษณะทางใจ 
ด้านสุขภาพจิต ด้านทัศนคติที่ดีต่อพฤติกรรมที่สังคมปรารถนา   และด้านควมเชื่ออำนาจภายในตนมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างมีนัย 
สำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 5) ประชากรที่มีการเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่มสถาบันต่าง ๆ  ในชุมชนระดับสูงมีคุณลักษณะทางใจ 
ด้านต่าง ๆ สูงกว่าประชากรที่มีการเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่มสถาบันต่าง ๆในชุมชนในระดับต่ำอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01